De weg kwijt (2)

We waren onverwachts thuis gestrand. Opnieuw aangespoeld. Zo zee-ig zomers als die woorden klinken, zo herfstig was het gevoel. Alsof ik weer een kind was dat lang had uitgekeken naar Sinterklaas en dat die oude man dan net onze schouw vergat.

Er zwalpten gedachten door mijn hoofd en ze kruisten degens met elkaar, ik stond er maar een beetje schaapachtig naar te kijken.

• Waar was mijn veerkracht ineens naartoe? Was het niet mijn handelsmerk om onverwachte stevige linkers met een 007-smile te incasseren en er meteen ook de kansen van in te zien?
• Waarom wilde ik perse 1000 kilometer rijden om eindelijk dat boek te lezen dat al maanden op mijn nachtkastje lag te kniezen? Dat kon ik thuis toch ook?
• Was ver reizen ook niet een vorm van vluchten voor het leven van alledag en bestond echte levenskunst er niet net in om het leven hier en nu naar mijn ideaalbeeld te boetseren?
• Door aan mijn zoon de grenzen van mijn incasseringsvermogen aan te geven, had ik ook een dikke rode streep getrokken door de vakantie van mijn Lief. En daarmee had ik mezelf in al mijn assertiviteit dan weer op die meest ellendige plek gezet, in het midden van de weg, laverend en schipperend tussen de belangen van kinderen, partner en die van mezelf. De vreugdes van een nieuw samengesteld gezin, olé.

De dagen gingen voorbij. We lazen. We kookten. We schilderden een kamer. We dronken veel te veel koffie en sloten thee. Ik sliep heel veel. We wandelden met de hond en overleefden de kat (daarover later meer). De andere kinderen kwamen weer thuis. We zochten een nieuw evenwicht op onze krakkemikkige gezinsbalans.

Er kwam ineens toch weer een reisplannetje aan de oppervlakte brubbelen.

• Waarom niet toch nog even die vleugels spreiden en de kroost zichzelf laten beredderen? Was dat niet ook belangrijk aan op vakantie gaan: dat de schapen dan pas goed beseffen wat ze missen als de herders even niet hoeden?
• Maar wat dan met mijn 17 plannen die onuitgevoerd waren gebleven omdat ik al mijn energie nodig had gehad om gewoon maar overeind te blijven en zelfs dat eigenlijk maar half?
• Misschien was ik het reizen wel verleerd en had de huismicrobe mijn lijf en gedachten geruisloos overmand en blijvend aangetast? Was ik ongemerkt in een huismus veranderd?
• En kon ik me dit überhaupt nog permitteren?  Wie hield ik voor de gek? 

We vertrekken toch.  Het beeld van een groot klein mannetje dat stilletjes uit zijn raam staat te wuiven, waarvan ik weet dat hij het verschrikkelijk vindt dat ik vertrek, toch nog, staat op mijn netvlies gebrand. Ik huil het eerste uur in stilte achter het stuur en achter mijn zonnebrilglazen. Navelstrengpijn. Vergelijkbaar met naweeën.

300 km verder voel ik het ineens weer terug. De kick van het ontdekken. Namen van steden en landen die slechts letters zijn op een kaart, krijgen kleur en smaak. We doen weer veel zotte dingen samen, we lachen, we zijn weer -even- vrij.