#Ik schreef een boek

Op zondagavond 19.45 drukte ik op de ‘send’-knop.

Traan

De dagen voordien had ik keihard doorgewerkt, de feedback verwerkt van zeven schatten die me bijstuurden en op fouten en tekortkomingen wezen. (Eeuwige dankbaarheid, K, K, J, D, H, H en V!). Het Lief schoof gezwind onze sofa aan kant en plakte met engelengeduld en balletjes Pritt alle 110 bladzijden op de muur, zodat ik in één oogopslag kon zien waar voorbeelden mankeerden, titels ontbraken en gaatjes blonken. Ik schreef, herschreef en schreef verder en toen was het af.

Ik drukte op de knop. Een paar tranen welden op, kort maar krachtig. Het was voorbij.

De volgende ochtend ging ik weer werken.

Bilan

Dit projectje heeft me uit mijn comfortzone geduwd en me er middenin gezet, tegelijkertijd.

Het was heerlijk om lange tijd met maar één ding tegelijk bezig te zijn, focus en flow te ervaren, zowat elke dag van de week in deze geweldige bibliotheek. Het was heerlijk om te graven en te spitten in inzichten van anderen en die te verbinden met wat ik zelf in de afgelopen jaren leerde uit het samenwerken met mijn collega’s, door de keuzes die ik in mijn privé-leven maakte en de gevolgen daarvan, door de kracht van minimaliseren zelf te verkennen en door wat ik leerde van mijn kinderen (opvoeden). Het was heerlijk om te voelen wat het effect is van alles waar ik in dit boek over schrijf: rust vinden door orde en overzicht, door gefocust te werken en dat af te wisselen met ruime ontspanning en ontlading. En daar zen van te worden.

Ik ben mezelf tegengekomen onderweg. Dagen van rust en focus volgden op dagen vol onzekerheid, twijfel en alleen-ig-heid. Is dit schrijfsel goed genoeg? Wie gaat dit lezen? Wat als dit het slechtst verkopende boek van 2017 wordt? Zal de uitgeverij het wel willen publiceren, eens ze het gelezen heeft?

Ik schraapte het laatste restje moed tussen mijn tenen uit en vroeg feedback aan die zeven lezers en voelde me een bange mus, wachtend op hun oordeel. Af en toe vroeg iemand me: ‘En, hoe gaat het met je boek?‘ Met een oneliner kwam ik er al vanaf. Weinig mensen vragen door en willen echt weten. Ook een inzicht.

Nu, ongeveer tien dagen later, ben ik vooral fier om mezelf dat ik de kans heb gegrepen om in dit avontuurtje te stappen, zonder garanties op succes. Er waren zoveel redenen om dit niet te doen maar ik deed het toch. Ik investeerde in mezelf, letterlijk en figuurlijk en daar ben ik best wel trots op. Ik zocht en maakte tijd om te doen wat voor mij belangrijk was. Carrie Jones zegt: ‘The secret of happiness is freedom. The secret of freedom is courage.’ Mooier kan ik het niet uitleggen.

wachten

Nu is het (lang) wachten op feedback van de uitgeverij. De mogelijkheid bestaat dus nog -zoals in het contract voorzien- dat de redacteur na lezing van de eerste versie, zijn hoofd schudt, een pijnlijke frons in zijn voorhoofd weg masseert en tot de slotsom komt dat dit werkstuk geen gevelde boom waard is.  Shit happens.

Uiteindelijk doet het er niet eens zoveel toe. Ik heb een veel belangrijkere les geleerd: investeren in jezelf is pokkemoeilijk en vraagt moed en doorzettingsvermogen en veel slikken als je plan hooguit lauw onthaald wordt. Vooral vrouwen zorgen zoveel voor een ander dat ze vergeten ook af en toe te zorgen voor zichzelf. Jezelf graag zien, man, dat is moeilijk.