Over die niet-betaalde arbeid

‘Of ik toch nog eens boodschappen zou kunnen doen, want de koelkast is zo goed als leeg.’ Nonchalant weg zegt mijn jongste het aan de ontbijttafel, omstreeks half tien vanochtend.

Ik ben dan al twee uur in de weer om een niet meer te overziene berg strijk weg te werken, het bed op te maken, gestreken was naar boven te dragen, dieren te voederen, een gruwelijk stinkende kattendrol uit het huis te verwijderen en alles wat ik sindsdien al vergeten ben. (Tussendoor mezelf ook nog gewassen en aangekleed, gevoed en van de nodige medicatie voorzien, comme toujours.)

Mijn hoofd denkt: yep.  Mijn mond zegt knorrig: volgens mij ziet die koelkast er toch niet leeg uit. Mijn zoon, nogal letterlijk van begrip, trekt de koelkastdeur open en begint één na één op te sommen wat hij nog ziet staan en vooral: wat niet. Mijn betaald werk galmt luid door mijn hoofd, smekend om aandacht. Ik maak een pragmatische afweging: wanneer rijden er de meeste stresskippen door de supermarkt en door welke dan? En ik vertrek daarom toch maar meteen, met een digitaal boodschappenlijstje en een foto van het recept dat ik straks ga maken, in mijn telefoon, wetend dat ik vanavond langer zal moeten doorwerken om de berg betaald werk weer naar hanteerbare afmetingen te brengen. Geluk vinden in je baan, zegt Lieven Annemans vandaag in De Standaard, heeft veel te maken met autonomie, voor mij vandaag zelf kunnen beslissen wanneer ik die berg betaald werk aanpak. Niet deze voormiddag dus. Straks, vanavond, later.

Boodschappen doen staat met stip op mijn lijstje van huishoudklussen *met hekel*. Het matcht niet zo tussen supermarkten en mezelf. Mijn hoofd wordt er elke keer weer overspoeld door morele gedachten en teveel prikkels. Er zijn die enorme bergen voedsel (en met de Kersttijd in het verschiet wordt dit alleen nog erger – overvloed – overvloed – overvloed), te beginnen met fruit en groenten, waarvan de helft niet in dit seizoen past en dus van einde en verre wordt aangevlogen of gereden om hier op mij te liggen wachten. Ik zie de vele plastic verpakkingen (en daar kocht ik van die mooie katoenen en duurzame zakjes voor, die ik standaard elke keer in de koffer van de auto vergeet). Ik vraag me af wie al die wijn drinkt en daar dat goed voor is en hou mijn blik ver van alle bloederige vlees, yuk. Intussen schalt er muzak door de gangen en herinnert een winkelbediende me er elke 3 minuten aan dat de Sinterklaas- chocolade van het huismerk vandaag met 70% korting verkocht wordt. Alsof die man daar vandaag nog moet voor langskomen, alhier.

Aan de kassa stijgt mijn bloeddruk gegarandeerd met minstens 10 punten. Ik begin er altijd rustig en beheerst aan,  mijn goed hart tonend door alle streepjescodes bovenaan op de band te leggen, maar dan vliegt dat jonge studentje met een rotvaart door mijn berg boodschappen en hou ik het hoofd amper nog koel, laverend tussen uitladen en inladen, op een georganiseerde manier, in aparte zakken voor koelkast, diepvries en voorraadkast, half hijgend, altijd opbergplek tekort, nog moeten zoeken naar die kortingkaart in mijn handtas en dan, eindelijk, afrekenend. 160 euro lichter.

Weer thuis dan. De beesten in dit huis zijn blij met terug te zien, springen en janken me tegemoet, ik sleur 30 kilogram etenswaren en huishoudelijke frut naar binnen, Kitty en Willy wurmen zich met hun snuiten in de berg boodschappen, verkennen graag de binnenkant van de koelkast terwijl ik opberg en organiseer. Ik zet zuivel bij zuivel, restjes bij elkaar, maak schriftelijk duidelijk – in de koelkast – dat niet alle beleg meteen mag geopend worden,  check voedingswaren op hun houdbaarheid, veeg intussen alles weer netjes binnenin, overzie het geheel, berg op. Weer een half uur verder.

De niet te mijden verpakkingen en het organiseren van de boel maakt dat alle vuilnisbakken uitpuilen, het oud papier moet naar de kelder, ik heb nieuwe zakken nodig, vul aan, breng naar buiten, berg op. Ik bedenk intussen dat ook de diepvries een betere organisatie nodig heeft, zie dat de was dringend moet opgevouwen worden om de strijkberg te beperken, spot ongelezen post en een berg kranten, een stofzuigbeurt zou ook geen kwaad kunnen, er moet nog opgeruimd worden want morgen wordt het huis gepoetst. Ik leg alle ingrediënten klaar om vanavond lekker en gezond te koken. Vanavond is het immers mijn beurt om te koken.

Met een tollend hoofd zet ik mezelf eindelijk  even neer met een kopje thee (want die munt moet opgebruikt worden), bedenk hoe ik de rest van mijn dag ga organiseren en schrijf dit blogje. Dan komt de oudste zoon thuis en vliegt meteen de diepvriezer in. Wat ga je doen?  Ik ga een pizzaatje in de oven steken, Moeke. Ik knor opnieuw en wijs naar het vele broodbeleg dat ik aanhaalde. Geen zorgen, Moeke, zegt hij begripvol, dat geraakt wel snel weer op.  Yep.

Aan dat evenwicht vinden is nog werk aan de winkel.