Willy de waakhond

De hond heeft weer last van zichzelf vandaag. Hij blaft al de hele dag de tent bijeen. Elke buurvrouw die naar haar auto stapt, elke buurman die het vuilnis buitenzet, elke scout die hier een wafeltje komt verkopen, elk buurkind dat een windje laat: Willy heeft het gehoord en zet zijn keel open.

Op ‘waf waf’ lijkt dit allerminst. Echt zo totaal niet. De uitstoot begint met een grom die diep uit zijn keel komt, daar in breedte en lengte aanzwelt en uiteindelijk wordt uitgestoten met een paar luide kreten, die me geweldig op de zenuwen werken. Bewust een niet gewilde hond onder de vleugels nemen, vind ik al een hele prestatie. Dat geblaf erbij is teveel van dat al niet goede.

Volgens de therapeute van de hond (ja, in dit gezin scheelt er een en ander) blaft het beest ‘om zijn erf te beschermen’. Deuh? (1) Deze minimalistische woonst is weliswaar niet in goede staat, maar een erf is het niet. (2) Veel valt hier niet te rapen en. (3)De bewoners zijn alle vijf voldoende assertief om van zich af te bijten. Dus dat beschermen is voor niets nodig. Maar bon, de hond ziet dat anders.

Het komt er op aan, aldus de hondenpeut, om hem bij te brengen dat het erf beschermen niet nodig is. Even dit blogje lezen zou veruit het simpelst zijn, maar zo werkt dat niet. Nog wat harder brullen dan de hond evenmin. Daar krijgt hij stress van. En dan blaft hij nog meer.

Daarom moeten we, wanneer hij weer een aanval heeft en na die drie blaffen ietwat radeloos  en licht jankend onze richting uitwaggelt, met een blik van ik-weet-ook-niet-waarom-ik-dit-doe-het-komt-gewoon-uit, zijn aandacht afleiden.

Dus bij elke scheet die deze buurt laat, springt ondergetekende bijna sneller dan het geluid van achter haar bureau op om De Stinker een speeltje toe te gooien, waar hij wild huppelend achteraan vliegt.Vervolgens loopt hij – met buit in bek -drie ererondes rond het salontafeltje, negeert mijn vraag om dit voor mijn voeten te komen leggen volledig, ruikt het snoepje dat ik in mijn handen heb en verliest verder alle focus. En dan krijgt hij toch een snoepje. Als het geblaf maar stopt.

De combinatie van een hond met 1 hersencel en een weekhartige vrouw, er komt niets goeds van, ik zeg het je.