#Iamwithher

Dit stuk schreef ik voor Femma. Het is tegelijkertijd een antwoord en een vervolg op een eerder blogbericht hier en een antwoord op de vragen en opmerkingen die ik van een paar bezoekers hier kreeg: is kiezen tussen Clinton en Trump niet als kiezen tussen pest en cholera? Een keuze moet toch gebaseerd zijn op een programma, niet op het geslacht van een kandidaat?

Een minstens even belangrijke vraag is: waarom is het nu zo belangrijk dat -eindelijk – een vrouw de Verenigde Staten zal leiden? Die blog mag je verwachten op woensdag 9 november, de dag na de verkiezingsnacht. Ik zal dan een zwaar hoofd, dikke ogen en zwarte wallen hebben van een nacht aan de beeldbuis te hangen. En op een grote, roze wolk zitten (#nogevendievingerskruisen). Hell yeah!

***

Schrijft Hilary Rodham Clinton  op 8 november 2016 geschiedenis door de allereerste vrouwelijke presidente van de Verenigde Staten te worden? Waarschijnlijk wel, ondanks de onheilspellende berichten in de media die ons nog een week aan scherm en krant gekluisterd moeten houden.

Maar is deze vrouw op die stoel  wel een goede keuze? Een setje borsten hebben is toch geen doorslaggevend argument om voor haar en niet voor Trump te kiezen? Moet het in verkiezingen niet over inhoud, programma en visie gaan, in plaats van over het geslacht van wie die verwoordt? Dit is een vaak gehoord argument van vooral mannen en ook wel wat vrouwen. Komaan zeg. Kwaliteit moet toch primeren!

Dat argument alleen al maakt de keuze voor de Amerikaanse kiezer volgende week in feite a no-brainer, een fluitje van een cent. Stel je even voor dat Donald Trump een vrouw was. Donaldine is een volstrekte nieuwkomer in de politiek, zonder enige ervaring en nooit eerder verkozen in een politiek ambt, die het toch tot het hoogste niveau van de Amerikaanse politiek kon schoppen dankzij een steenrijke vader, ondanks een aantal zakelijke missers en bovenal een trotse belastingontduikster is. De kijk van deze Donaldine doen zelfs hardcore conservatieven slikken: nucleaire wapens gebruiken we waar nodig (waarom hebben we ze anders?), we veroveren olievelden omdat we ze goed kunnen gebruiken (jammer van die internationale wetgeving), we voeren oorlog tegen onwilligen en de VS zelf verdedigen we koste wat kost tegen alle invloeden die de blanke norm aantast. In dit land zijn jonge mannen vermakelijk loslopend wild, op voorwaarde dat ze de ideale maten hebben. Een vrouw die deze standpunten verkondigt, zou geen schijn van kans maken. Gelukkig is ‘ze’ een man.

De enige echte vrouw in deze race is weinig geliefd bij de Amerikanen. Een vrouw aan het roer is voor veel (blanke) mannen nauwelijks verzoenbaar met het ideaalbeeld van een spierenrollende wereldmacht. Op die oerdrang naar macht speelt Trump meesterlijk in, ook als dit betekent dat de spelregels van een democratische samenleving tot het uiterste opgerekt moeten worden. Voor watjes is in dit land geen plaats, zegt Trump. Life’s a bitch, don’t vote for one. Trumpaanhangers maken met deze slogan duidelijk dat ze niets voelen voor een ‘kreng’ aan het hoofd van hun land. De Verenigde Staten van Amerika moeten weer groot en geweldig zijn, maar in geen geval onder de leiding van een vrouw met ballen.

Dat is de onmogelijke positie van vrouwen die macht proberen te verwerven: als ze zich stereotiep ‘vrouwelijk’ gedragen, zijn ze te zacht. Als ze zich stereotiep ‘mannelijk’ gedragen, dan verbreken ze de sociale normen en veroorzaken ze onbehagen bij veel mannen, maar ook bij vrouwen. Ze worden steevast veel harder beoordeeld dan mannen. Peilingen bevestigen dit. Op het toppunt van haar populariteit schreef Hilary boeken over de opvoeding van kinderen, stond ze aan de zijde van haar overspelige man en stond ze Obama bij als minister van Buitenlandse Zaken. Haar populariteit kelderde wanneer ze een ziekteverzekeringsplan uitdokterde, senator wilde worden en nu zelfs president.

Clinton heeft veel meer politieke ervaring. Ze is veel beter gekwalificeerd voor de opdrachten van een Amerikaans president. Haar politiek en moreel kompas werkt niet foutloos, maar het is wel een pak betrouwbaarder dan dat van Trump. Toch wordt ze veel harder beoordeeld dan haar mannelijke tegenstrever omdat genderrollen hardnekkige beestjes zijn.

Is ze de ideale presidentskandidaat? Nee, dat niet. Bernie Sanders, de niet geslaagde kandidaat voor de Democratische nominatie en senator uit Vermont, houdt er standpunten op na die veel nauwer aansluiten bij de kijk van de doorsnee sociaal progressieve Europeaan. Hij maakte zich als zeventiger razend populair bij studerende Amerikaanse jongeren, door zijn vurige pleidooi voor betaalbare studies. Jonge Amerikanen met verstand en ambitie, gaan vandaag zware leningen aan om hun studies aan degelijke universiteiten te bekostigen. (Het inschrijvingsgeld per jaar aan een niet eens zo bijzondere universiteit bedraagt al gauw 5000 dollar. Een jaar studeren aan een topuniversiteit als Harvard of Yale kost ongeveer 40.000 dollar.) Deze leningen hypothekeren letterlijk de eerste jaren van hun werkende leven. Betaalbaar, democratisch geprijsd onderwijs beschouwen de meeste Europeanen als  een noodzakelijke duw in de rug voor een gelijkekansenbeleid. Onder invloed van Sanders stelde Clinton haar houding ten aanzien van het homohuwelijk bij. Sanders hamerde op de verhoging van de minimumlonen, om te voorkomen dat laaggeschoolde, kansarme Amerikanen (vaak zwarten) 2 tot 3 jobs moeten combineren om te overleven. Hij noemt de klimaatsverandering de belangrijkste bedreiging van ’s lands nationale veiligheid. Clinton blijft hierover op de vlakte (en Trump ontkent het probleem, zonder meer).

En toch is er geen vrouw, geen moslim of hindu, geen zwarte, geen christen, geen Jood, geen homo of lesbienne die ook maar iets te winnen heeft bij de verkiezing van Donald Trump. Van beide kandidaten is Trump zonder enige twijfel de minst geschikte,  de gevaarlijkste, de boosaardige clown, de man die zelfs geen moeite doet om een schapenvachtje over zijn wolfse ideeëngoed te trekken.