voorstel voor leerrijke inleefweek @Minister Peeters

Minister Peeters,

Gisteren heb ik  op twee momenten van mijn dag weinig prettige gedachten aan u gewijd. Ik vond dat u dit moest weten.

De eerste keer, ergens rond de middag, toen ik met mijn collega’s en met zoveel andere mensen door de straten van hartje Brussel  liep. Er zit een snood plannetje in uw mouw, dat vooral werkgevers moet helpen om hun werknemers flexibel in te zetten op piekmomenten in hun bedrijf of organisatie. Dan schuiven ze hun kinders en huishouden en me-time gewoon even de diepvries in om op adem te komen wanneer het bedrijf in winterslaap gaat. Een weekje op het Noordzeestrand liggen uitpuffen, in novemberweer. Ik zie het al voor me.

Een tweede keer was later die avond. Ik probeer een onprettige scheiding geregeld te krijgen, zoek me suf, door een berg papieren, naar facturen, verzamel foto’s en druk ze af  en kopieer en print en stap in het halfdonker als een opgefokt kemphaantje met mijn mapje vol bewijzen naar de brievenbus van mijn advocaat. Bloeddruk: 20/10.  Onderweg schiet me te binnen hoe ik als pas afgestudeerd bleutje door Femma aangesteld werd om de ‘adviesdiensten echtscheiding’ op poten te zetten, eind vorige eeuw. Advocates trotseerden de banbliksems van verbolgen kerkvaders en toonden veel vrouwen in heel ongelukkige huwelijken anoniem de weg naar de uitgang. Ellenlange, intrieste brieven en het was mijn werk ze te lezen.

20 jaren begrijp ik veel beter wat ze me wilden zeggen. 20 jaar later zijn deze vrouwen nog altijd de sigaar, Meneer De Minister.

• Jobs en gezinsleven geregeld krijgen, wanneer er door de kostwinners  38 x 2 uur betaald werk verricht wordt, is geen kattenpis.  (Dus spaar ons van die 45-uren-week.) Met de helft van dit geld al deze borden in de lucht houden, wat zoveel alleenstaande ouders (en helaas vooral mama’s) doen, is a hell of a job.
• Uw wet dreigt het voor deze hell’s angels nog  veel moeilijker te maken: flexibele uurroosters, inzetbaarheid op zeer korte termijn, lange werkweken in functie van de noden van de werkgever. Zorgverlof (nemen voor de kinderen) kan nog wel, maar ‘de controle verstrengt’. Wat ik me afvraag: wie zorgt er voor deze ouders?  Ze branden langzaam op.  Ze worden geroosterd.
• Wie met de tong op de knieën toch voor minder werken kiest, betaalt daar vroeg én laat de prijs voor. Minder inkomsten, een onvolledige loopbaan, een zeer laag pensioen. Een ‘win poverty for life‘ ticket!
• En dan het grootste taboe. Kinderen opvoeden is lang niet altijd leuk (maar dat weet je gelukkig niet op voorhand). Mag dat ook eens gezegd worden? Soms snakken we gewoonweg naar een stevige dag doorwerken op kantoor, weg van bleitende, jengelende, hongerige, aandacht eisende, humeurige, knorrige kinderen die je zelfs op het toilet geen rust gunnen. Doe dat allemaal maar eens in je eentje en zie of dit bijdraagt tot je geestelijke gezondheid.

Daarom, minister Peeters, is mijn voorstel aan u om een inleefweekje in te plannen als alleenstaande ouder.

http://www.telegraaf.nl

Wij leveren u een drietal kinderen (klein en groot met kleine en grote problemen), waarvan er zeker eentje onverwacht ziek wordt (en het begint met ’s nachts over te geven, ik geef u al een sneak preview). En een klein huis. Om u niet voor de engste leeuwen te gooien, mag u een week lang de kost komen verdienen bij Femma, een begripvolle werkgever die u helaas net wel op dat spouwdagje op haar secretariaat in Brussel verwacht voor een belangrijke meeting. En een avondvergaderingetje moet u ook geregeld krijgen. Verder staat deze week nog op de to-do: 2 strijkmanden en 3 wasmanden wegwerken, een tandartsbezoek met de kinderen op woensdagmiddag, een kinebeurt voor uw zere rug, een voetbalmatch en een crea-atelier na school en elke dag een gezonde maaltijd op tafel zetten tegen zessen.

En na 7 dagen komen we u interviewen over de voordelen van de Wet Peeters. Deal?