(Leren) leven met Willy: hondentaal

Er is een particulariteit aan deze ongewenste adoptiehond van ons: hij begrijpt alleen Engels.

Dat levert soms wat vreemde situaties op. Je maakt een praatje met een andere hondeneigenaar (want wat zit er anders op dan wat beleefdheden uitwisselen terwijl jouw hond naarstig snuffelend op zoek gaat naar het geslachtsdeel van die keffer – van voorspel hebben honden duidelijk nog nooit gehoord) in het Nederlands. Maar het bijsturen van dit geile dier gebeurt in het Engels. No Wilson, no. She does not like it! Aan die toevallige ontmoetingen met hondenbazen moet ik nog wennen, overigens. Het geroep van een meter of tien ver: is hij gecastreerd? Zo open ben ik niet over al die dingen.  

Anyway. Hij begrijpt dus alleen Engels. Sit, stay, roll, give a paw, other paw. Dat laatste dient niet zozeer omdat we hier handjes schudden bij de begroeting, maar omdat dat vele hondenhaar na elke wandeling (pff) moet afgedroogd worden. Poot voor poot. In de hoop de keukenvloer toch maar een keer of drie per week te moeten dweilen. *zucht*

Intussen wordt hier volop gewerkt aan de uitbreiding van dit toch wel zeer beperkte vocabularium. Het Lief werkt hier met eindeloos geduld aan clean up, in een minimalistische familie een essentiële vaardigheid. Zelf had ik daar wat wildere fantasieën over: de hond die me, met een vichygeruit schortje aan, begroet na een lange dag werken en in de tussentijd het hele huis in een paleisje van orde en reinheid heeft omgetoverd. Maar we zitten nog maar aan niveau 1. Lees: een goor speeltje vol hondenlebber wordt de lucht in gekieperd en hij brengt dat, met frisse tegenzin, terug en dropt het in een doos. In ruil voor een snoepje. Ik bepleit om als volgende bevel play dead aan te leren. Brengt wat rust in huis.

O ja, er is ook nog de non-verbale communicatie. Van hem. Hij gromt als we hem niet zo vriendelijk vragen die half verrotte sandwich uit zijn bek te laten vallen. En hij knort als hij in zijn mand moet gaan liggen tijdens het eten. En vervolgens schuift hij er in alle stilte steeds meer lichaamsdelen weer uit: een kop, twee voorpoten, een achterpoot. Tot er pro forma alleen nog een stuk staart in die mand ligt.

Wilson! In your basket!