De #Femmaaktschoon uitdaging van gisteren luidde: doe iets leuks om je woning mooi in te richten.
Dat liep niet helemaal volgens plan. In plaats van een rustige zondagnamiddag door te brengen met wat naalden onder de arm of een haaknaald in aanslag om iets te maken uit dit prachtige boek, ruimde ik zowat de hele dag op. Net als zaterdag, tot voorbij middernacht, echt waar. Ik voel me moe en de werkweek is pas begonnen, help! Dit leidde op een zondagavond tot een paar existentiële vragen tussen mijn blueberry pannenkoeken: word ik een opruimfreak? Geraakt dit huis ooit nog in orde? Gaan we weer uit dit huis moeten tegen de tijd dat alles eindelijk aan kant is? (Dan start ik een nieuwe blog: #evajanktveel)
Anyhoe, aan de opruim dus. 6 weken na de verhuis stonden hier nog kleine eilanden chaos. Je kent het, hoopjes spullen met geen voor de hand liggende plek (en dat is de sleutel: alles heeft een plek) en ze dreigden een blinde vlek te worden. Zo gaat dan namelijk: in je eigen huis word je stekeblind voor de meest opvallende dingen die buitenstaanders meteen zien. Zo stond hier jaren een steunpilaar midden in de keuken om het doorhangend dak te stutten maar ik zag hem niet meer staan. Alle bezoekers wel. Meteen.
Wat ik wel door had, is dat alle kasten min of meer gevuld waren maar niet altijd op de meest logische manier, of op de meest logische plek gedropt waren. Zo ook de medicijnen. Die stonden nl. in de kleerkast.
Eerste vaststelling: OMG, zoveel!? Verzachtende omstandigheid: dit is het resultaat van een fusie van meerdere huishoudens. Verhardende omstandigheid: hier zaten nauwelijks vervallen medicijnen tussen. Verzachtende omstandigheid: de kersenpitkussentjes nemen wel veel plaats in op deze foto.
Ik besloot om ze te reorganiseren op basis van kwaal die ze bestrijden. Zo ziet de collectie er nu uit.
Een paar algemene bedenkingen:
- Dit bloggen geeft wel wat privacy bloot, ahum. Had ik al aambeitjes gehad, dan had ik dat doosje toch verdoken opgesteld. Of met een heel klein stiftje geschreven.
- Als minimalist ben ik een tikkie fier om mezelf: er werden geen doosjes gekocht om wat ik heb, te organiseren. Het heeft nu iets van een moderne collage, maar daar kan ik mee leven. Er staan gelukkig deuren voor deze kast.
- Ik neem me voor na een doktersbezoek voor mezelf of huisgenoot eerst de medicijnenvoorraad te checken, dan pas naar de apotheek te gaan als het echt nodig is. Er bestaat een next level oplossing voor, dat las ik ooit ergens: ik had ook een lijst kunnen maken van alle medicijnen in deze kast, met vervaldatum erbij, om zo bij een arts mijn voorraad te kunnen toelichten. Dat gaat me wat te ver: een medicinale boekhouding mee in mijn handtas?
- Als ik nu eens heel hard inzet op het leegmaken van de meest linkse doos, kan de rest op middellange termijn ook weg?
evamaaktschoon 
OMG, dit is indrukwekkend. *valt achterover* Volgens mij kan jij als opruimcoach gaan bijklussen en daarmee je huis betalen. 😉
LikeLike
Dat is een plan! Een ‘jobby’! Dus al wie (1) woont in een nest (2) een helpende hand nodig heeft en (3) een volle beurs heeft, u weet nu waar terecht. Voor vrienden zijn er vriendendiensten, of course.
LikeGeliked door 1 persoon
Die medicijnen in de kleerkast dat is nog zo gek niet ! Droog, donker en niet te warm bewaren zeggen ze toch altijd ? Bij velen (ook bij mij wegens praktische kast daar) staan ze in een soms veel te warme badkamer. De autist in mij zet ze trouwens alfabetisch, maar daarvoor moet je natuurlijk de namen van de medicatie goed kennen (gelukkig heb ik er niet veel) Ik zet ook de vervaldag in ’t groot met alcoholstift op de zichtbare rand van de doos (te lui om mijn leesbril daarvoor op te zetten)
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, dat is waar, maar aangezien ik de passage der kinders in mijn slaapkamer toch graag beperkt hou, stonden ze beter in een andere kast, ook niet al te warm. Heerlijk, die alfabetische rangschikking en dat autistische trekje :-). Die vervaldatum in dikke stift is een prima tip. Thxs!
LikeLike