(Leren) leven met Willy: het kipincident

Een paar dagen geleden, liep ik, stilaan met mijn lot verzoend, met de viervoeter door een parkje om de hoek. Gelukkig is dat parkje net daar, want mijn verwerkingsfase van deze ongewilde adoptie  is nog niet dermate ver gevorderd dat ik met plezier de drollen van dit zotte beest opschep in een plastic zakje en tot nader order in mijn handtas stockeer. We moeten ’s morgens dus snel een plekje vinden om dit beest te purgeren van vloeibaar en vast. In dat parkje dus.

Daar liep ik dan, rustig mijmerend tussen de ochtendrijm, te bedenken dat deze hond alvast één voordeel heeft: hij doet mij bewegen. Bewegen is nodig, volgens mijn diëtiste, ter aanvulling van al die eieren, kaas, gehaktschotels, spekblokjes en al dat andere lekkers dat ze definitief uit mijn maaltijden schrapte. En dat hij er per slot van rekening ook niet kon aan doen dat hij aan mij werd toevertrouwd. Dus dat we maar beter aan elkaar konden wennen en niet teveel energie meer besteden aan ‘als, dan’ gedachten. Tot Willy mijn arm bijna uit de kom rukte, want hij had een loslopende kip gespot. Grmbl.

Weer thuis, een paar uren later en middenin veel verhuis- en verbouwgedoe, slibbert Willy ongezien naar buiten. Een paar seconden later sta ik als zot zijn naam te roepen wanneer een alert buurmeisje me toeroept dat hij de tuin van de buren is ingelopen. Steeds bozer wordend om zijn moedwillig genegeer van mijn geroep, spot ik hem. Met een kip tussen zijn tanden.

In die splitseconde, in de achtertuin der buren, spookten 10 gedachten tegelijk door mijn hoofd: hoe moet ik deze kip redden? Ruk ik aan kop of achterstuk? Wat als de hond mij bijt? Wat als de kip bloedt? Nog erger: wat als hij haar hoofd eraf heeft gebeten? Wat als ze dan blijft rondlopen, zo zonder hoofd? (Ik hoorde al eens dat dat wel eens gebeurt.) Moet ik haar dan zelf de genadeslag geven? En hoe moet ik dit aan mijn nieuwbakken oude buren uitleggen?

Ik gaf hem een paar stevige tikken op zijn dikke billen, foeterend en grommend, en de kip ontsnapte. Te voet. Met kop er nog aan. En ik liet een briefje achter voor de buren, met nederigste excuses en de bereidheid een nieuwe kip te voorzien, mocht ze haar onfortuinlijke ochtend vooralsnog met een hartstilstand hebben bekocht.

De hele voormiddag bleef ze kakelen. Toen kwam de buurvrouw langs, volledig chill. De kip bleek oké, alleen haar verenpak verrimpeld. De kip had voor dood gespeeld. Wist ik dan niet dat kippen dat doen?