De vijf rouwfases van een gsm-verslaafde

Vorige week stierf mijn gsm. Plots. Ik vermoed aan een hartaderbreuk.

De ochtend waarop ik hem vond, levenloos, heb ik minstens 10 reanimatiepogingen ondernomen, zonder zeveren. Ik KON gewoon niet geloven dat hij me in de steek zou laten. Ik wilde het niet geloven. Fase 1: de ontkenning.

Een paar dagen heb ik beer-ig gegrommeld. Mijn arme kindjes kregen de eerste lading gr**f!#st  over zich heen (waarvoor ik me verontschuldigd heb, dat wel). Mijn collega ontving gelaten de tweede lading, verpakt in een hoop terloopse cynische uitlatingen. Verdomd Oostblokmateriaal uit Finland! Fase 2: boosheid.

Waar mijn lijn vervolgens zeer wel bij gevaren was, was die opgekropte energie investeren in het lopen van een  halve marathon of mijn biezen pakken naar Senegal, maar die fase manifesteerde zich niet volledig . (Volgende week ga ik wel naar Kopenhagen, maar dat stond al wat langer vast.) Met de vervangtelefoon is de relatie koeltjes: ‘ik kan niet zonder jou, maar van liefde is hier echt geen sprake. Don’t get ideas into your head, mate’. Fase 3: het gevecht(je) aangaan.

De depressie (fase 4) , daar zit ik nu. Met mijn telefoon – het vergt moed om dit toe te geven  – zijn veel dagelijkse pleziertjes verdwenen. Mijn gsm was mijn fototoestel. Een fijne kleine hobby. Ik ben niet de enige, ontdekte ik pas op Instagram. Gedaan daarmee. Al mijn fijne lijstjes op OneNote: weg.Vakantiefoto’s: weg. Mijn dagelijkse uitstap aan de uitgestrekte zoo der creatieve dieren, Pinterest: weg. Op dit  Uzbeekse vervangtoestel vind ik er zelfs geen apps meer van. Snif.

Microscopische elementen van een begin van aanvaarding (fase 5) zijn in kiemvorm aanwezig (‘oké, hier kan ik het wel even mee stellen’) maar ik wil de waarheid nog niet helemaal onder ogen zien. Dat hij daar ergens ligt, ik weet zelfs niet eens waar,  koud en verlaten, met al mijn diepste geheimen in zijn borst verborgen, in een donkere schuif. Te wachten op het onvermijdelijke. De verassing. Recupel. Nee.